Μέσα στο μυαλό μου άρχισαν να γυρίζουν διάφορες σκέψεις…
«Μήπως μετάνιωσες; Μήπως θέλεις να γυρίσεις πίσω;» ήταν τα πρώτα που ήθελα να την ρωτήσω… Μα είμαι τόσο άσχημος(!) ώστε να της αλλάξω γνώμη;
- Άντζελα πες μου… τι τρέχει;
Η Άντζελα κοιτάζει αμήχανα αριστερά και δεξιά ώσπου το βλέμμα της κεντράρει πάνω στο δικό μου… Και μετά σκάει ένα χαμόγελο που με ξαφνιάζει ακόμη πιο πολύ…
- Ξέρεις Μίκη μου… ντρέπομαι που θα στο πω αλλά δεν έχω άλλη επιλογή… Την ώρα που κατέβαινα από το αεροπλάνο… μου ήρθε περίοδος!
Για περίπου 4 με 5 δευτερόλεπτα την κοιτούσα με το πιο ηλίθιο ύφος του κόσμου… Επανέρχομαι στην πραγματικότητα, κουνάω το κεφάλι μου για να φύγει το σάστισμα και ξεσπάω σε νευρικό γέλιο…
- Μη γελάααααααας, μου λέει η Άντζι με γλυκό ναζιάρικο ύφος…
- Αυτό ήταν; Με τρόμαξες πουλάκι μου… της λέω…
- Πρέπει να πάω λίγο στην τουαλέτα… πρόσεχε τα πράγματά μου σε παρακαλώ… (με ακόμα πιο ναζιάρικο ύφος…)
- Ναι φυσικά, το ρωτάς; (πόσο καλό και ευγενικό παιδί είμαι;)
- Αχ πόσο ντρέπομαι… μόλις που συναντηθήκαμε… πάω πάω… (αυτό το είπε ακόμα πιο ναζιάρικα - αλλά και βιαστικά - που αρχίζω και τρελαίνομαι…)
Κι έτσι βρέθηκα παρέα με τις βαλίτσες της Άντζελας στο κέντρο του terminal να περιμένω (μέσα στην καλή χαρά αλλά και το ανάλογο άγχος της πρώτης εξ επαφής γνωριμίας) τη νέα μου φίλη (και όχι «φίλη» προς το παρόν).
Η Άντζελα με σχεδόν ύποπτο ύφος (κοιτούσε συχνά πίσω της) μπαίνει στις γυναικείες τουαλέτες… Στέκεται λίγο πιο δίπλα από τις βρύσες, δίνοντας την εντύπωση πως περιμένει κάποιον… Όντως…
Ένας νεαρός άντρας αφού σιγουρεύτηκε πως δεν υπάρχει κόσμος τριγύρω, μπαίνει μέσα στο WC και πλησιάζει την Άντζελα…
- Νίκο τρελάθηκες; Πως βρέθηκες εσύ εδώ;
- Δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσω μόνη σου… Θα παρακολουθώ τις εξελίξεις από απόσταση…
Η Άντζελα αποδεικνύει για ακόμα μία φορά πως έχει ταλέντο στις εκφράσεις του προσώπου της. Αυτή τη φορά φόρεσε το πιο σέξι υφάκι της και απλώνει τους καρπούς των χεριών γύρω από τους ώμους του Νίκου… Τα πρόσωπά τους ήταν σε απόσταση αναπνοής…
- Πάλι έκανες του κεφαλιού σου… ποτέ δε μ’ακούς εμένα…
Την τελευταία ατάκα ακολουθεί ένα παθιασμένο φιλί το οποίο διακόπτεται (κάπως βίαια…) από την Άντζελα καθώς πρέπει να επιστρέψει στον Μίκη…
- Λοιπόν καθαρματάκι φεύγω… Κανόνισε να μη μου ξαναεμφανιστείς σαν φάντης μπαστούνι και γίνει καμία στραβή…
- Ωραίο παιδί μου φάνηκε αυτός ο… Μίκης… Μήπως πρέπει να αρχίσω να ζηλεύω;
- Ναι κούκλος είναι… αλλά μη φοβάσαι… Εγώ έχω μάτια μόνο για σένα…
- Πρόσεχε μικρή γιατί παρατήρησα πως σε κοιτούσε… Τρέχανε τα σάλια του…
Η Άντζελα σκάλιζε κάτι πραγματάκια στην τσάντα της, βγάζει μια μαστίχα και την βάζει στο στόμα της, δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα του Νίκου και βγαίνει από τις τουαλέτες.
- Εξαφανίσου, έρχονται δύο «θείες», του λέει και εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος του terminal.
- Έτοιμη; την ρωτάω…
- Έτοιμη και συγνώμη για την αναστάτωση ε;
- Φύγαμε…
Αναρτήσεις
